17 Ιουνίου 2015. Μια ημερομηνία που δε θα ξεχάσω ποτέ. Κάθε στιγμή της, κάθε συναίσθημα της. Ξύπνησα χαρούμενη στο ξύλινο τότε μου κρεβάτι, ο ήλιος φώτιζε το δωμάτιο και σε πήρα τηλέφωνο. Είχα όρεξη, θα βρισκόμασταν το μεσημέρι για τα γενέθλια μου. Κι όμως η φωνή σου ήταν αλλαγμένη. Αποπήρες τον ενθουσιασμό μου, ο οποίος … More Το δώρο του αποχωρισμού
Πότε ήταν; Το πρώτο σου παράπονο για την βόλτα μου; Άραγε εκείνος ο καβγάς για το κόκκινο τριαντάφυλλο που δέχτηκα; Ή τα βράδια που περνούσα σε κρεβάτια άλλου και η φαντασία σου οργίαζε δίχως εμπιστοσύνη; Όλα εκείνα τα μικρά που τρώγαν την ψυχή μου, σα φλούδες δέντρου, που μαραίνονται και πέφτουν. Μα δεν άκουγες. Οι … More Μπακ, το λυκόσκυλο
Δεν ξέρω, για τι θέλω να μιλήσω. Είναι τόσο εκκωφαντική η σιωπή μέσα στο δωμάτιο και όμως μιλάει τόσο πολύ. Κάνε τους ψίθυρους να σταματήσουν! Κλείνω τα αυτιά μου, αλλά δεν βοηθάει. Είναι σαν να βγαίνουν απο το κεφάλι μου Με καταπίνει το κενό, είναι το μοναδικό που άφησε χώρο για εμένα. Κράτα μου το … More Μοναξιά
Και περνούσαν οι μέρες και την γέμιζε αμφιβολίες όλο και περισσότερο. Και εκεί που της έδινε κάποιο σημάδι, μια ελπίδα, εκεί της τά ‘παιρνε πίσω πάλι.
Μάνα πια, κάθισε να αναλογιστεί τη ζωή της. Αποπροσανατολισμένη, έψαξε για τα δικά της κομμάτια. … More Τα ρούχα που μου ράψανε
Σε εκείνο τον κήπο που αποκαλούμε «σπίτι» μας, εμείς, τα ροδοπέταλα καρτερούμε την επιστροφή σας, την πνοή που καταδιώκει ληθαργικά, γκρίζα μεσημέρια. Αναμένουμε τον παλμό που θα μας διδάξει τα βήματα στο φασματικό χορό. Με κάθε αποστολή επιστρέφατε λιγότεροι, σπάνισε το είδος σας νωρίς. … More Το χρώμα και το ροδοπέταλο
«Εσύ. Και πάλι εσύ! Μόνο εσύ!», σκέφτηκε. Όσοι και να περνάνε ή κι αν περάσανε από τη ζωή της τα τελευταία τρεισήμισι χρόνια, περάσανε αδιάφοροι. Άλλοι πολύ και άλλοι λίγο. Την προσέξανε, την «αγαπήσανε», τη γελάσανε, την πολιορκήσανε, μα κανείς δεν ήταν αυτός. Κορόιδευε κάποτε, όταν άκουγε για αυτές τις κοπέλες που μετατρέπονταν σε Πηνελόπες … More Πηνελόπες
Θέλω να δεθώ με αλυσίδα κοντά σου -μου έμαθαν πως τα δεσμά πάντα ιερά είναι- αλλά να έχει το ανάλογο μήκος, ώστε να νιώθω ελεύθερος.
Στα εικοσιπέντε της, σκαλίζοντας την μεγάλη ντουλάπα του δωματίου της, ανακάλυψε το παλιό της ημερολόγιο, διάβασε χαμογελώντας για γεγονότα που είχε σχεδόν ξεχάσει, γέλασε αρκετά, ώσπου έφτασε σε μερικές σελίδες οι οποίες ήταν αφιερωμένες στην περιγραφή του χαρακτήρα της. Τα μειονεκτήματα έπιαναν μια ολόκληρη σελίδα, ώσπου έφτασε στα προτερήματα και στο τέλος σημείωνε με κεφαλαία … More Βιασμός
Τα μάτια του Χάους έχουν το χρώμα του αζούρ όπως ο ουρανός μια ασυννέφιαστη μέρα. Όταν οργίζεται περνούν κλιμακωτά από την απόχρωση του κοβαλτίου σε ένα σκοτεινό μπλε του ατσαλιού που μπήγεται στην ζεστή σάρκα του θύματος. Έχει μαλλιά που δεν αντανακλούν κανένα χρώμα του ορατού φάσματος· είναι μαύρα, και έρχονται σε χτυπητή αντίθεση … More (Δεν) ταιριάζουμε σου λέω
Το προτεκτοράτο της φθοράς 